به وقت رنج همدمم خدا بود 

چه پروانه پر و بالم اگر سوخت 

ولی شمع شب تارام خدا بود

                              یا که به دنبالش جدایی ها نبود

یا که او با من نمی شد آشنا

                              یا که او را نمی کردی از من جدا !

نازت کشم نازت کشم هرچند در جهان خوارم کنی

بر من پسندی گر منم دل را نسازم غرق غم

باشد شفا بخش دلم کز عشق بیمارم کنی

گر رانیم از کوی خود  وز خوانی ز سوی خود

با قهر و مهرت خوش دلم گر عشق در کارم کنی

...

رنجش دهم زجرش دهم زارش کنم خوارش کنم

از بوسه های آتشین ، از خنده های دلنشین

صد شعله در جانش کنم رامش کنم رامش کنم

در پیش چشمش ساغری گیرم ز دست دلبری

از ننگ آزارش دهم ، از غصه بیمارش کنم

...

که به تو سپردم

تمام جان

تو ای آخرین و تنها نشانه

...

گاهی که تو را دارم 

...